Beroepszeikers
Dat zijn wij Nederlanders. Beroepszeikers. Vanmiddag in de Televaag, de afdeling WUZ, Wat U Zegt, ook zo’n ingezonden brief. Eindelijk hebben we een keer mooi weer in Nederland en dan vlucht iedereen naar buiten. Zo ook deze beroepsmongool, maar zijn idyllische middag schijnt compleet verziekt te zijn door de kinderen uit de buurt. Dat schreeuwde maar en maakte herrie, gooiden met ballen, kortom dat speelde maar buiten en de ouders zeiden er, maar mening van onze zonaanbidder, veel te weinig van. Die ouders moesten leren opvoeden.
In de brief wordt er zelfs beweert dat opvoeden tegenwoordig niet meer tot het takenpakket van de ouders zou behoren, want kinderen krijgen is één, maar opvoeden is een ander verhaal. De briefkrijser gaat er in de brief al vanuit dat deze ouders een Tokkie-mentaliteit zouden hebben. Er werd immers niet ingegrepen en hij (of/en zij) moesten al om twee uur naar binnen want het lawaai was niet om uit te houden.
Laat deze toffe peer maar lekker bij mij in de buurt komen wonen. Kan ik ook eens lachen.
Het is werkelijk nooit goed hier in Nederland. Zo is het te warm, zo is het te koud. Als je aan Maxima een tijdje geleden had gevraagd of de Nederlander bestaat, zou ze zeker “Nee!” zeggen, maar nu ze ons, beroepszeikers, een tijdje langer heeft mee gemaakt, zal ze wel van mening veranderd zijn.
